روح بابا

سنگ روح دارد، چشمه روح دارد، درخت و کوه هم روح دارند.
 گفتم کوه، به یاد بابا افتادم، راستی بابا هم روح دارد و فکر می کنم که چنگ وغبار ابر بهاری روح بابا است که بعد از باریدن باران برستیغ بابا پدید می آید و آهسته آهسته این روح از تنش جدا می شود و می آید پائین، نرم و سبک از میان کوچه های کاهگلی قریه ی ما می گذرد، به کودکان سلام می کند و با لبخند می گوید مانده نباشید!

گاهی پشت کلکین ها ایستاد می شود و داخل خانه ها را نگاه می کند تا از پدر کلان ها ومادر کلان ها که کنار بخاری ها نشسته و سرفه ی زمستانی آزارشان می دهند، نیز احوال بگیرد و به آنها آغاز بهار را نوید بدهد.

من بسیار وقتا از پشت کلکین بخار گرفته اتاق پدرکلان روح بابا را دیده ام که تمام قریه را فرا می گیرد، هوا که برفی می شود روح بابا چراغهای الکین قریه را بغل می کند و چراغها درمیان حریر غبار ابر، مثل ستاره چشمک میزنند و وقتی که صبح می شود اشکهایش از مژه برگها و سبزه های اطراف قریه به زمین می ریزد و گلی را می شکفد، تا بویش شفای درد اهالی قریه باشد.

روح بابا به هرجا می رود و از سرمای زمستان می نالد و اشک می ریزد، اشکش جریان پیدا می کند و می رود تا تمام گلها را آبیاری کند، و ماهی ها را پرورش دهد که بچه های زیبا و مقبول از دامنه بابا تا سیستان و بلوچستان در کناره های هلمند که از قطرات اشک بابا تشکیل شده است، به گرفتن ماهی بروند و میله ی تازه بگیرند.